VII. Zbliżenie pachnie zwycięstwem

Jest coś takiego w siatkówce, co powoduje, że moje życie staje się pełniejsze. Ta gra sprawia, że mój oddech przyspiesza, fascynacja rośnie, a wysiłek zostawiony na boisku wydaje się być najlepiej spożytkowaną siłą. Czasem sam zastanawiam się nad tym, gdzie w moim życiu jest miejsce dla Marceliny, skoro to siatkówka stanowi tak niezwykle ważny element w moim życiu.

Mecz poszedł gładko, nie było zbyt wielkim problemem wygrać z częstochowskim AZSem. Doskonale wiem, gdzie siedzi moja dziewczyna, jednak jej miejsce jej puste, a ja nie mogę jej znaleźć. Rozglądam się na wszystkie możliwe strony, ale mój wzrok nie jest w stanie jej wypatrzyć. Czuję pewien zawód, bo w mojej krwi buzuje adrenalina, która napędza moje żądze. I gdybym tylko mógł, to znalazłbym ją w tym tłumie, zaciągnął do łazienki i zerżnął.

Paradoksalnie, bo ostatnio rzadko nachodzi mnie taka ochota, a nasze życie wypełnia staranie o dziecko.

„Chodź tu do mnie” mruczę jej prosto w ucho, kiedy wreszcie dopada mnie przy wyjściu z szatni. Dopiero co wyszedłem spod prysznica, co wcale nie oznacza, że ciepła woda zmyła ze mnie pożądanie. Jest zdziwiona, widzę to w jej oczach. A kiedy czuje, jak bardzo moja męskość jest twarda, gdy już przygniatam ją swoim ciałem, szok zamienia się w zadowolenie.

Od razu zaczyna mnie całować nie zważając na to, że wokół kręci się mnóstwo ludzi, na czele z fankami czekającymi na autograf, albo zdjęcie. Odrywamy się od siebie, w zasadzie to ja resztką silnej woli delikatnie odpycham ją od siebie, oznajmiając, że dokończymy w domu. Pojmuje to w sekundę i ciągnie mnie w stronę drzwi, a ja, chcąc nie chcąc, przepraszam czekające fanki, wypowiadając dwa proste słowa: „nie dzisiaj”. Mam nadzieję, że mój rozanielony uśmiech choć trochę wynagrodzi im niespełnione marzenia.

Samochód gaśnie dwa razy na skrzyżowaniu, widzę jak bardzo Marcel jest roztrzęsiona i nie może skupić się na jeździe. Nie komentuję, tylko modlę się, żebyśmy jak najszybciej dotarli do domu, cali i zdrowi.

Gdy już wreszcie docieramy do kresu naszej podróży, tylko kilka kroków dzieli nas od sypialnianego łóżka, jednak moja dziewczyna ma inne plany. Oczy jej błyszczą, rozświetlone wyrazem aprobaty na temat jej genialnego pomysłu. Nakierowuje mnie na kanapę i wystawia swój słodki, nagi już tyłek wprost w moją stronę.

Nie mam więcej pytań i przechodzę do tego, na co miałem ochotę już nawet wtedy, kiedy wchodziłem na boisko.

Nie wiem, jak sąsiedzi znieśli odgłosy naszych miłosnych uniesień, na szczęście nie widuję ich często. Wiem jedynie tyle, że jestem spełniony i po zadowolonej minie Marceliny stwierdzam, że i ona jest szczęśliwa.

Potem maszeruje dumnie do kuchni, ubrana tak, jak ją pan stworzył, po to, by przygotować nam pyszną caffe latte. A ja znowu czuję napływ adrenaliny i znowu mam na nią taką ochotę, jak przed kilkunastoma minutami. 

Jak się okazuje, czasem nawet Resovia ma problemy, żeby wygrać z AZSem, a ja się z tego bardzo cieszę. :) Bo na pierwszym miejscu w moim sercu AZS, dopiero potem Resovia. :) 

Zmierzamy ku końcowi, zostały dwa rozdziały. 

A potem będę na nieprzystępnych i postaram się nareszcie skończyć mojego cudownego Kadzia. 

Mam nadzieję, że trzy tygodnie ferii wpłyną pozytywnie na moją wenę :)